Meisje, 14 jaar (laat ik haar Sophie noemen) komt via de vertrouwenspersoon binnen bij het SMW. Het is een gesloten meisje, maar alles laat zien dat er zorgen zijn. Haar uiterlijk is onverzorgd, ze vapet, absentie neemt toe en ze draagt bedekkende kleding. Ook sociaal isoleert ze zich steeds meer. Sophie woont sinds 3 jaar in een pleeggezin. Biologische moeder drinkt veel en moet regelmatig worden opgenomen. Sophie mag 1x per week naar haar moeder. Met vader is geen contact.

Ik start vanuit SMW de gesprekken. De eerste insteek is vertrouwen krijgen. Sophie begint langzaam haar verhaal te doen en gaandeweg komen er tijdens de gesprekken steeds meer zorgen naar boven. Pleegmoeder is hier nog niet van op de hoogte. Sophie camoufleert veel.

Wekelijks vinden de SMW-gesprekken met Sophie plaats. Sophie kan maar moeilijk omgaan met haar emoties. We brengen samen de oorzaken in kaart waar dat door komt. Door middel van cognitieve gedragstherapie krijgt ze inzicht in haar manier van omgaan met situaties en de destructieve gevolgen hiervan. Ze ziet in dat dit zo niet langer kan. We komen er samen achter dat er onbehandelde trauma’s zijn en Sophie vooral aan het overleven en verdoven is. Ze geeft toe middelen te gebruiken (drugs, alcohol, automutilatie) om maar niet te hoeven voelen. Ze probeert dit te verbergen in het pleeggezin waar ze woont. Door middel van de contextuele benadering kijken we naar de invloed van haar opvoeding en brengen in kaart welke mensen er om haar heen staan en wat haar relatie is t.o.v. deze personen. Daarnaast kijken we naar de stressoren en zetten we ontspanningsoefeningen in.

Sophie ervaart dat ze vaak het gevoel heeft er niet te mogen zijn. Waarom is zij op deze wereld? Een vriendin die zelfmoord heeft gepleegd had, nog moeten leven. Maar zij niet. Wat voor nut heeft haar leven. Tijdens de gesprekken  opent ze zichzelf steeds meer.  We zijn inmiddels twee maanden verder. Tijdens een volgend gesprek geeft ze aan, wel eens aan zelfmoord te denken. Samen maken we een veiligheidsplan. Inmiddels wordt Sophie ook besproken binnen het ZAT team. Vanuit SMW houd ik de regie en adviseer tijdens het ZAT een plan van aanpak waarbij aangestuurd wordt op externe hulpverlening. Ook stuur ik aan op inlichten van pleegouders en pleegzorg. Het ZAT stemt hiermee in. Vervolgens bespreek ik het voor met Sophie die dit alles heel spannend vindt. Met het vertrouwen wat ze inmiddels heeft gekregen lukt het haar. Ze ziet de noodzaak ervan in.

Ruim 3 maanden na het eerste gesprek met Sophie volgt er een gesprek met pleegmoeder en pleegzorg. Tijdens het gesprek met pleegmoeder en pleegzorg wordt ernstig duidelijk hoeveel pijn dit meisje heeft en hoe ze zich elke dag naar school sleept. De ernst van de situatie dringt ook door bij pleegmoeder en pleegzorg. Besloten wordt dat de SMW-gesprekken  voor het welbevinden van Sophie op school blijven, maar de regie in handen komt van de externe hulpverlening voor o.a. een stuk trauma behandeling.

Een maatschappelijk werker